هوش فرهنگى را نیز مى توان هم چون سایر جنبه هاى شخصیت پرورش داد. در این زمینه باید به دو نکته تاکید کرد:

نخست این که چنین کارى تنها از عهده افراد واجد صلاحیت؛ همچون روانشناسان حرفه اى برمى آید. دوم این که،

بهبود هوش فرهنگى باید در راستاى برنامه جامع پرورش راهبردى منابع انسانى سازمان و درکنار سایر جنبه هاى

این برنامه صورت گیرد.

براى تقویت هوش فرهنگى لازم است پس از سنجش این هوش در افراد و تعیین نقاط قوت و ضعف آنها ، یک سرى

گامهایى برداشته شود. ایرلى و موساکوفسکى(2004) :

گام اول: فرد در شروع تلاش براى پرورش هوش فرهنگى ، نقاط قوت و ضعف خود در این زمینه را بررسى مى کند . در

این گام نتایج حاصل از اندازه گیرى هوش فرهنگى در اختیار فرد قرار مى گیرد.

گام دوم: شخص متناسب با نقاط ضعفش ، برنامه هاى آموزشى لازم را انتخاب مى کند . براى مثال ، فردى که فاقد

هوش فرهنگى فیزیکى است، در کلاس هاى مربوط به رفتار شرکت مى کند یا کسى که در بعد شناختى ضعف دارد

، توان استدلال استقرایى و قیاسى خود را پرورش مى دهد.

گام سوم: آموزشى که در گام پیشن تعیین شد، به مرحله اجرا گذاشته مى شود. اگر فرد از لحاظ جنبه انگیزشى

داراى مشکل است، به او یک سرى تمرینهاى ساده داده مى شود؛ مانند این که در یک کشور غریب از کجا و چگونه

مى خواهد روزنامه مورد نظرش را بیابد.

گام چهارم: فرد منابع لازم را براى پشتیبانى از رویکردى که انتخاب کرده است و قصد تقویت آن را دارد فراهم مى کند .
گام پنجم: در این گام بر مبناى نقاط قوت و نقاط ضعف باقیمانده، فرد به تکمیل مهارتهایش اقدام مى کند. براى مثال،

اگر نقاط ضعف جنبه تحلیلى دارد، نخست باید رویدادها را ببیند و سپس تشریح کند که چه الگوهایى باید مورد

استفاده قرار گیرد .

گام ششم: شخصى که وارد یک موقعیت فرهنگى جدید مى شود، باید بر جوّ غریبانه آن غلبه کند. بنابراین، با مواجه

کردن فرد با موقعیتهاى جدیدِ فرهنگى ، به او کمک مى کنیم تا مهارتهاى کسب شده و نحوه به کارگیرى آنها را مورد

ارزیابى مجدد قرار دهد. پس از این ارزیابى ممکن است در حوزه هاى خاصى خود را نیازمند آموزش بیشترى ببیند.